Dikkat Eksikliği ve Hiperaktivite Bozukluğu

Dikkat Eksikliği Hiperaktivite Bozukluğu (DEHB) aşırı hareketlilik, kısa dikkat süresi ve dürtüsellik ile karakterize bir bozukluktur. Çocukluk çağının en sık rastlanan rahatsızlıklarından birisi Dikkat Eksikliği ve Hiperakitivite Bozukluğudur (DEHB).

Son yıllarda adını sıklıkla duyduğumuz Dikkat Eksikliği ve Hiperaktivite sorunu olan çocuklar, özellikle eğitim öğretim açısından zorluk yaratmaktadırlar. Okula başlamaları ile birlikte bu çocukların sorunları daha fazla fark edilmektedir. Çocukları bu anlamda sınıflandırmak gerekirse;

1. Yalnızca dikkat dağınıklığı bulunan çocuklar,

2. Yalnızca hiperaktif çocuklar,

3. Hem hiperaktif hem de dikkat dağınıklığı bulunan çocuklar şeklinde gruplandırılabilirler.

Bir başka sınıflandırma şekli de;

1. Hiperaktif özelliği ağır basan ve dikkat dağınıklığı yaşayan çocuklar,

2. Dikkat dağınıklığı ağır basan hiperaktif çocuklar.

Anne babalar dikkat dağınıklığı olan çocukları şöyle ifade etmektedirler:

• Bizi dinlemiyor.

• Aklı başka yerde.

• Ödevlerini yapmıyor, ödev saatleri tam bir savaş durumu.

• Ben bir şey anlatıyorum o başka bir şey yapıyor.

• Söylediklerim bir kulağından giriyor diğerinden çıkıyor.

• Sanki 2 dakika önce uyarıda bulunduğum kişi o değildi.

• Sanki ben duvarla konuşuyorum.

• Söylediklerimi hiç üzerine alınmıyor.

• Düzensiz.

• Dağınık.

• Dikkatsiz.

• Sık sık hayal kuruyor.

• Sanki rüyada gibi.

• Sınavlarda bildiği soruları yanıtlayamıyor.

• Sınav sorularını evde çalıştığımızda yanıtlıyor ama okulda başarısız oluyor.

• Bir şeyle uğraşırken, en küçük bir seste bile uğraşını bırakıp sesin geldiği yere odaklanıyor.

• Yaşından beklenmeyen hatalar yapıyor.

• Bazen bu çocuğun zekasından şüphe ediyorum ama bazen de inanılmaz şeyler yapıp beni hayrete düşürüyor.

• Sık sık eşyalarını kaybediyor.

• Çok düzensiz.

• Kalem, silgi almaktan bıktım; her gün kaybediyor.

• Eşyalarını rastgele yerlere koyuyor, sonra bulamıyor.

• Odasını toplamaktan bıktım, her şey darmadağınık.

• Odasını toplamayı öğretemiyorum, giysilerini nasıl çıkardıysa öylece duruyor.

• Bir çalışma masası var, evlere şenlik; biri geldiğinde görecek diye ödüm kopuyor.

• Başladığı en küçük işi bile bitiremiyor; başladığı işi bitirdiği günü görsem, bayram edeceğim.

• Evde ödev yapmak işkence oluyor, ödev bitinceye kadar onu kontrol etmekten yoruluyorum. Ödev bitinceye kadar en az 20 kere “hadi” demek zorunda kalıyorum.

• Okulda ödevlerini almayı unutuyor, başka çocuklara telefon edip ödev alıyorum.

• Öğretmeni dersi dinlemediğini söylüyor.

• Öğretmeni, derse kendisini dinlemesi gerekirken onun arkadaşlarıyla ya da başka şeylerle uğraştığını söylüyor.

• Okuldaki etkinliklere katılmıyor.

• Her gün yapması gereken temel işleri bile yapmayı unutuyor.

Bu çocukların aileleri okulun ilk açıldığı andan itibaren öğretmen tarafından okula çağırılır ve gerekli uyarılarda bulunulur. Öğretmenlerin uyarıları şu şekildedir:

• Dersi hiç dinlemiyor.

• Aklı başka yerde.

• Söylediğim şeyleri duymuyor.

• Ödev yapmadan veya yanlış yaparak okula geliyor.

• Bütün uyarılarıma karşın okul malzemesini eksik getiriyor.

• Sınıftaki çalışmalara katılmıyor.

• Sınıfta kullandığı malzemeleri önemsemiyor.

• Sık sık kaybettiği için arkadaşlarından malzeme ödünç alıyor.

• Teneffüste çıkardığın kazağı başkaları bulup getiriyor.

• Çok başarısız.

• Dağınık.

• Akşam okuldan çıkarken masa üzerinde kalan eşyasını görüyor ama almadan gidiyor.

• Başladığı her işi yarım bırakıyor.

• Onu sık sık uyarmak zorunda kalıyorum.

Aileler ve öğretmenler bir çocukla ilgili yukarıdaki belirtilerden bir çoğunun varlığını tespit ediyorlarsa, bir uzmandan yardım istemeleri problemin tanımlanmasın da önemli olacaktır.